Netwerk en Habbekrats gaan al terug tot 2014. Of 2013. We zijn beiden de tel kwijt. Het komt ook niet op een jaar. Nee, het gaat vooral om het partnership. We geloven immers beiden in tweede kansen, always a great job en dat de jeugd goed bezig is.
Het partnership tussen Netwerk en Habbekrats lag de afgelopen jaren wat stil. Corona speelde daar andermaal een hoofdrol.
Maar! In 2021 deden we wél een actie!
We hebben we namelijk stevig gewandeld, gefietst, gelopen en gewintersport. Aldus volgens Strava. Met een mooie ploeg zijn we allemaal geconnecteerd op het platform en telkens er wordt gelopen, gefietst of gewandeld, komt dat netjes in de lijst. En die lijst, die werd onlangs verzilverd!
Wat we hadden kunnen doen?
Geld overschrijven.
Een mailtje sturen ter bevestiging.
Dag en bedankt.
Maar nee. Waarom gaan we er niet nog eens langs? Kwestie van de betrokkenheid wat aan te halen. nog eens te luisteren naar het fantastische verhaal.
We werden verwelkomd door Dries. Dries, die niet opvalt tussen de 85 aanwiezige jongeren. Dries die als één van hen door de massa beweegt. Dries, die inhoudelijke coördinator is bij Habbekrats.
Hij geeft ons een rondleiding doorheen het huis in de Prekerstraat, midden in het Sint Andries Kwartier.
Sint Andries, ooit parochie van miserie, heeft heel wat vooruitgang geboekt. Zo is er bijvoorbeeld Habbekrats, waar de voordeur symbool staat als de overgang van straat naar thuis.
En die overgang is luid. Tussen de 80 en 100 kinderen passeren hier op een woensdagmiddag, met stip de drukste dag van de week.
Er wordt gevoetbald, geplaystationd, gedanst en gelachen. Geroepen, gesport en gezellig gechilled. Er wordt gekookt, huiswerk gemaakt en wij, wij zin te gast.
Meisjes en jongens die anders op straat zouden hangen, pikken hier hun tweede, derde of vierde kans op.
We hebben het genoegen om met een paar jongeren samen te zitten.
Ze vertellen over hun beleving van Habbekrats. Sommigen komen hier al jaren, zijn letterlijk kind aan huis. Anderen zijn nog nieuw en een beetje schuchter. Maar allemaal hebben ze één ding gemeen: heel veel respect voor elkaar, voor het huis en voor Habbekrats. Respect is de enige regel die er nodig is, antwoorden ze wanneer ik opmerk dat er nergens regels of verbodsborden hangen. Heel mooi.
We babbelen over wat hen bezighoudt, hoe ze zich bezighouden en waar ze heen willen. Allemaal hebben ze heel gewone dromen, zoals jongeren vaak hebben: een eigen timmermanszaak, een plaat opnemen, een diploma halen, veel sporten en sterk worden.
Ze vertellen over hun held, Zeger, die hen bokslessen geeft. Of over de bank en de skateramp die ze zelf hebben gemaakt. Over hoe er nog nooit een Playstation kaske is gestolen, hoewel die gewoon losliggen. Dries weidt uit over de werking, over de kleine stapjes die ze zetten en die uiteindelijk voor veel gasten een hele grote stap voorwaarts betekenen.
Of we nog terugkomen?
Zeer zeker.
